Kraków, 2.1.2005

Pan Paweł Rożyński w swoim felietonie pt. Cmentarz w domu (1.11.2004) opowiada o swojej wędrówce po internetowych cmentarzach. Po omówieniu normalnych cmentarzy, to znaczy takich, gdzie pochowano ludzi, zwiedza cmentarze zwierząt. Zdumiewa go ich ilość i bawią czułe, nieraz poetyckie napisy na nagrobkach. Pisze: szokujące mogą się wydawać kierowane do zdechłych już zwierzęcych przyjaciół słowa: „Mam nadzieję, że jest ci tam dobrze”. I tu pojawia się zgrzyt. Przyjaciel to wielkie słowo i - kimkolwiek by on nie był - zestawione z nim słowo „zdechły” budzi niesmak. W miarę upływu czasu człowiek nieraz stwierdza, że najbardziej oddanym przyjacielem w jego życiu był pies. Słowo „zdechły” nie jest wulgarne, ale jest pogardliwe i chamskie. Człowiek kulturalny użyłby w takim wypadku określenia „martwy”. Język angielski, który obecnie opanowuje świat, ma na umieranie tylko jedno wyrażenie, odnoszące się zarówno do ludzi jak i zwierząt: die – umierać.

Stale zdumiony autor felietonu pisze dalej: Na amerykańskiej stronie „Dogheaven” jej autor zastanawia się nawet, czy psy mają duszę. I wierzy, że tak... A cóż w tym takiego dziwnego? Skąd ta pycha i pogarda dla zwierząt, naszych braci mniejszych? Być może wszystkie żywe istoty mają duszą, a może żadna jej nie ma (łącznie z autorem felietonu). Dowodów na to brak. Zacytuję wobec tego starego mędrca:
…jednaki jest koniec człowieka i bydląt, i równy stan obojga: jak umiera człowiek, tak i one umierają, i jednakie tchnienie mają wszystkie, i nie ma człowiek nic więcej nad bydlę; wszystko podlega marności, i wszystko idzie na jedno miejsce: z ziemi są uczynione i do ziemi się jednako wracają. Któż wie, czy duch synów Adamowych wstępuje w górę i czy duch bydląt zstępuje na dół? (Stary Testament, Księga Eklezjastesa 2, str. 706, przekład J. Wujka).