JESTEŚMY CZĘŚCIĄ ŚWIATA…

Książka jest skierowana do Czytelnika, który stara się zrozumieć przyrodę, jej język, usłyszeć szept Natury… Halina Dobrucka, z wykształcenia geolog, usiłuje się wczuć w to, co mówią skały, płynące strumienie, szumiące drzewa. Stara się wyrażać tym samym językiem, dzisiaj dla wielu już niezrozumiałym. Życie pośród skał to próba dla człowieka, który chce siebie odnaleźć. Tekst jest przeplatany zdjęciami, barwnymi fotografiami, przedstawiającymi rozmaite minerały i Naturę w rozmaitych jej stadiach: w zimie, na wiosnę, zasypaną i kwitnącą… Czasami krótki wiersz, skłaniający do refleksji.

Na tle tego wszystkiego człowiek, współczujący i nieczuły, posiadający i skromny, zaangażowany i obojętny. Książka jest doskonałą analizą psychologiczną ludzkich postaw, niejednokrotnie skrajnych. Każdy z nas swoją postawą coś wyraża, jakoś się zachowuje, przemawia gestem, czegoś pragnie i coś ofiaruje. Autorka zastanawia się, czy pozwolimy skałom na zawsze zapisać swoje imiona, czy się na to zgodzimy?

Refleksja – oto pierwsze skojarzenie, jakie się nasuwa podczas lektury tekstu. Halina Dobrucka daje Czytelnikowi do zrozumienia, że wiele podróżowała, wiele widziała i rozumie. Wydaje się, że nie ma miejsca na planecie, które byłoby jej obce. Lecz przesłaniem tekstu nie jest chęć zaimponowania. Pisarka stara się uświadomić człowiekowi, że wszystkie te miejsca powinny być mu bliskie. A raczej, że za każdy zakątek powinniśmy się czuć odpowiedzialni. To poczucie jednych uskrzydla, innych zniechęca, jednym dodaje sił, innych odpycha. Dlatego rozmaite postawy oscylują pomiędzy skrajnościami, aktywnością i biernością…

Książka jest napisana w duchu ekologicznym. Moim zdaniem zbliża nas do świata, który siłą rzeczy został wyalienowany przez postępującą cywilizację i technikę. Autorka stara się nikogo nie krytykować. Przyjmuje postać obserwatora, ale obserwatora, który myśli i wyciąga konsekwencję. Jesteśmy istotami rozumnymi i to właśnie czyni nas odpowiedzialnymi za losy skały, która pozostaje naszym przodkiem, pozwala nam po sobie stąpać. Publikacja Haliny Dobruckiej stanowi także kompendium wiedzy geologicznej i historycznej. Autorka rozpoczyna opowiadanie o dziejach człowieka od momentu wykorzystania krzemienia. Geologia jest fuzją wielu nauk: matematyki, fizyki, chemii czy biologii. Stanowią one studium dziejów naszej Ziemi. Przez wieki ukształtowało się jej oblicze, które wciąż pozostaje żywe. Uczymy się, jak rozumieć naszą planetę. Dobrucka wspomina również o minerałach pochodzących z Kosmosu.

Książka, prócz elementów filozoficznych, zawiera mnóstwo wiedzy z zakresu nauk ścisłych. Może być doskonałym przewodnikiem w tej dziedzinie. Rolą człowieka jest umiejętność obserwowania i podziwiania przyrody. Powinniśmy ciągle poznawać „geologiczny alfabet”. Józef Janczewski w Posłowiu do książki stwierdza:

Zebrany w tym tomiku materiał stanowi jakby minikompendium wiedzy geologicznej i kiedy jest tu mowa o kamieniach szlachetnych, to wkraczamy w genealogię graniczącą z wiedzą jubilera. Lecz trudno nie zauważyć trwałości, piękna, żywej barwy i połysku minerałów, które są i były przedmiotem pożądania i historią ludzkości. Gdy do tej wiedzy dodamy szczyptę poetyckiego natchnienia, wtedy szczelnie w sobie zamknięte kamienie przemówią i podzielą się z nami swoją historią i mądrością.

Autorka Życia wśród skał jest zafascynowana pięknem Natury i dzieli się z Czytelnikiem swoją pasją zgłębiania wiedzy o Ziemi, jej poznawania, rozumienia i kontemplacji. Wyrażając swoje skryte myśli pisze:

Obserwacje szkieletów doprowadziły nas do zastanowienia się nad naturą urody świata, nad jej znaczeniem. (…) Celowość, sens, to pojęcia stworzone przez człowieka. (…) A przyroda, ta nieożywiona i ta złożona z organizmów po prostu jest i funkcjonuje. (…) Widoczne piękno jest stanem naturalnym naszego świata. Nasz świat pozostaje tajemnicą…

Halina Wiesława Dobrucka, Życie wśród skał, Stowarzyszenie Twórcze Artystyczno-Literackie, Kraków 2004, s. 95.